The post Vrijspraak na verzuim wijzen op consultatierecht advocaat voor stellen vragen over betrokkenheid verkeersongeval appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

The post Ongevalsschade is rechtstreekse schade bij artikel 7 WVW appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

“Ten eerste acht de rechtbank het mogelijk dat verdachte, in zijn afgesloten auto met de kachelventilator en de radio aan, de bons en het gegil ofwel niet heeft gehoord, ofwel daaraan niet de conclusie heeft verbonden dat hij betrokken was bij een aanrijding, omdat hij het geluid gedempt heeft waargenomen.’

Ten tweede acht de rechtbank het mogelijk dat verdachte, in het donker in een straat met veel geparkeerde auto’s, een vierjarig kind, dat mogelijk van achter een geparkeerde auto plotseling vlak voor de auto van verdachte de straat op is gerend, niet heeft gezien.

De politie trekt de conclusie dat het slachtoffer vóór de aanrijding zichtbaar is geweest voor verdachte, op basis van een reconstructie van het ongeval met een pop van dezelfde lengte als het slachtoffer. De pop draag dezelfde (donker)blauwe jas, sjaal en muts als het slachtoffer. Op de foto van de reconstructie is te zien dat de pop overeind wordt gehouden doormiddel van hulpmiddelen, waarbij de capuchon van de jas van het slachtoffer binnenstebuiten is gekeerd.1 Omdat de binnenkant van de capuchon een feloranje kleur heeft, is deze relatief zichtbaar ten opzichte van de overige, blauwe kleding. Het dossier biedt echter geen aanknopingspunten dat het slachtoffer zijn capuchon dusdanig zichtbaar droeg. Verder valt op dat in deze reconstructie de pop rechtop in stilstand voor de auto van verdachte is gezet. Het dossier sluit echter allerminst uit dat het slachtoffer van achter een geparkeerde auto plotseling de straat op is gerend, en zodoende slechter zichtbaar is geweest dan uit de reconstructie zou blijken. De officier van justitie heeft de zichtbaarheid van het slachtoffer voor verdachte vóór de aanrijding ook niet in zijn bewijsredenering betrokken.
Rechtsvoor op de motorkap van de auto van verdachte is DNA van het slachtoffer en een vezel van zijn muts aangetroffen. Hieruit concludeert de rechtbank dat het hoofd van het slachtoffer op enig moment contact heeft gemaakt met de motorkap van verdachte. De mogelijk korte duur van dit contact en het verminderde zicht door het ontbreken van daglicht maken echter dat hieruit niet de conclusie kan worden getrokken dat verdachte dit contact heeft gezien of had behoren te zien.

‘Ten derde acht de rechtbank het mogelijk dat verdachte de aanrijding met het slachtoffer niet heeft gevoeld. Op grond van de schade aan de auto, het op de auto aangetroffen DNA van het slachtoffer, de aangetroffen vezel van zijn muts en zijn letsel, concludeert de rechtbank dat het slachtoffer rechtsvoor op de motorkap en aan de rechteronderzijde van de auto contact met de auto van verdachte heeft gemaakt. Mede omdat het slachtoffer een kind van vier jaar oud was en de auto van verdachte een gemiddeld grote en zware auto betreft, kan hier niet de conclusie uit worden getrokken dat het niet anders kan zijn dan dat verdachte de aanrijding van het slachtoffer heeft gevoeld. Dit volgt ook niet uit het schadebeeld aan de auto. Uit het forensisch onderzoek blijkt dat er sprake is van zeer geringe schade aan de auto, te weten een kleine deuk in de motorkap en enige verstoringen van het vuil op de motorkap en bij de rechterkoplamp. De rechtbank kan niet met voldoende zekerheid vaststellen, dat de kleine deuk in de motorkap van de auto het gevolg is geweest van de betreffende aanrijding, omdat verdachte heeft verklaard dat deze deuk al vóór het ongeval in de motorkap zat en de resultaten van het forensisch onderzoek deze verklaring niet ontkrachten. Het DNA en de blauwe vezel uit de muts van het slachtoffer zijn immers niet in deze deuk, maar op enige afstand van deze deuk op de motorkap aangetroffen.’

‘Ten slotte acht de rechtbank het feit dat verdachte na de aanrijding niet is gevlucht, maar enkele tientallen meters verderop, in het zicht van de omstanders van het ongeval, gewoontegetrouw de carport van zijn woning is ingereden, een indicatie dat verdachte inderdaad niets van de aanrijding heeft gemerkt.’

The post Vrijspraak art. 7 WVW in verband met het niet merken van aanrijding appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

“Van “onderzoek” a.b.i. art. 8.5 WVW 1994 is slechts sprake als waarborgen zijn nageleefd waarmee wetgever dat onderzoek met oog op betrouwbaarheid van resultaten daarvan heeft omringd (vgl. HR:2020:1684). Voorschrift van art. 17 Besluit dat verdachte schriftelijk in kennis wordt gesteld van resultaat van bloedonderzoek en van recht op tegenonderzoek, betreft strikte waarborg (vgl. HR:2021:1793). Uit ‘s hofs vaststellingen volgt dat (i) verdachte bij zijn aanhouding dan wel bij zijn verhoor door politie geen adres heeft opgegeven waar uitslag van bloedonderzoek naartoe kon worden gestuurd, (ii) verdachte niet in kennis is gesteld van resultaat van bloedonderzoek en van recht op tegenonderzoek maar dat is volstaan met kennisgeving die was gericht aan adres onbekend, en (iii) reden voor het achterwege laten van kennisgeving aan verdachte erin was gelegen dat verdachte geen vaste woon- of verblijfplaats heeft in Nederland. Hof heeft o.g.v. deze vaststellingen geoordeeld dat omstandigheid dat kennisgeving de verdachte niet heeft bereikt, niet eraan in de weg staat dat sprake is van “onderzoek” a.b.i. art. 8.5 WVW 1994, omdat het aan verdachte is te wijten dat hij zich niet heeft laten inschrijven in BRP en hij ook niet bij politie adresgegevens heeft opgegeven. Art. 17 Besluit vereist dat opsporingsambtenaar de verdachte schriftelijk in kennis stelt van resultaat van bloedonderzoek en van recht op tegenonderzoek. Dit voorschrift waarborgt o.m. dat verdachte gebruik kan maken van recht op tegenonderzoek op moment dat afgenomen bloed daarvoor nog beschikbaar is. In het geval dat door verdachte geen adres is opgegeven waaraan kennisgeving kan worden gedaan, maar opsporingsambtenaar door raadpleging van BRP-gegevens wel actueel adres van verdachte kan achterhalen, moet kennisgeving naar dat adres worden verzonden. Nu uit stukken blijkt dat van verdachte op moment dat politie het resultaat van bloedonderzoek ontving, in BRP een adres in Polen stond geregistreerd, heeft hof miskend dat kennisgeving naar dat adres in Polen had kunnen en moeten worden verzonden. Dat verdachte op dat moment niet was ingeschreven op adres in Nederland, leidt daarbij niet tot ander oordeel.”

Uitspraak Hoge Raad:

The post Bekendmaking uitslag bloedonderzoek had naar GBA-adres in Polen gestuurd kunnen worden appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

Allereerst lezen we in Tekst & commentaar bij het artikel: ‘Het bewijs van de bewustheid van de schade kan in een aantal gevallen objectiverend worden bewezen op basis van de aard en ernst van de schade. Hoe groter de schade, hoe kleiner de kans dat verdachte niet heeft gemerkt dat hij een ander voertuig heeft geraakt’.

‘Het bewijs van de bewustheid van de schade kan in een aantal gevallen objectiverend worden bewezen op basis van de aard en ernst van de schade. Hoe groter de schade, hoe kleiner de kans dat verdachte niet heeft gemerkt dat hij een ander voertuig heeft geraakt’.

Zichtbaar kijken naar ongeval
Gerechtshof Den Haag, 6 september 2018. ECLI:NL:GHDHA:2018:2711
‘Dat de verdachte vermoedde dat daardoor schade kon zijn ontstaan aan de auto van [aangeefster] volgt uit zijn verklaring dat hij en zijn echtgenote na de aanrijding uit het rechterraam van hun auto hebben gekeken om te zien of daardoor schade was ontstaan.’

 Slachtoffer maakt kenbaar dat er schade is
Gerechtshof Den Haag, 6 september 2018. ECLI:NL:GHDHA:2018:2711
Uit de verklaring van aangeefster wordt duidelijk dat aangeefster foto’s heeft gemaakt van de auto van de verdachte. Hierdoor kon verdachte redelijkerwijs vermoeden dat er mogelijke schade was.

Het hof oordeelt dat de verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan art. 7 van de Wegenverkeerswet 1994. Hieruit kan afgeleid worden dat er van een verdachte verwacht kan worden een redelijk vermoeden te hebben wanneer, ten tijde van het ongeval, bijstanders of slachtoffers de schade vastleggen.

Hoorbare klap
Gerechtshof Den Haag, 22 december 2017, ECLI:NL:GHDHA:2017:4196
‘maar op grond van het dossier en het onderzoek ter terechtzitting is niet wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte wist dan wel redelijkerwijs moest vermoeden dat hij een ongeval had veroorzaakt, laat staan dat hij wist dan wel redelijkerwijs moest vermoeden dat een ander ten gevolge van een door hem veroorzaakt ongeval letsel had opgelopen. Zo blijkt niets van een hoorbare klap, schreeuw of andere omstandigheid die erop wijst dat de verdachte iets van de aanrijding gemerkt moet hebben. De verdachte behoort dan ook van het ten laste gelegde te worden vrijgesproken’.

 Algemene ervaringsregels
Gerechtshof Amsterdam, 19 september 2017, ECLI:NL:GHAMS:2017:4381
‘Algemene ervaringsregels brengen met zich mee dat een dergelijke botsing voor de bestuurder van het aanrijdende voertuig zichtbaar en hoorbaar is. Dit brengt, behoudens bijzondere omstandigheden, mee dat de verdachte de botsing moet hebben waargenomen en hij zodoende (op zijn minst) redelijkerwijs had moeten vermoeden dat hij betrokken was bij een verkeersongeval waarbij schade aan een ander was toegebracht.’

The post Wanneer wordt geoordeeld of een verdachte een aanrijding redelijkerwijs heeft moeten merken appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

a.dat het rijbewijs van de verdachte op grond van artikel 123b, eerste lid, van de WvW 1994 zijn geldigheid heeft verloren;
b dat, nadat het rijbewijs zijn geldigheid had verloren, aan de verdachte geen ander rijbewijs is afgegeven voor de categorie waartoe het motorrijtuig behoort dat hij bestuurde;
c.dat de verdachte ten tijde van het besturen van het motorrijtuig “wist of redelijkerwijs moest weten” dat zijn rijbewijs ongeldig was verklaard en
d. dat verdachte ten tijde van het besturen van het motorrijtuig ‘wist of redelijkerwijs moest weten’ dat hij bij de aanvraag van een nieuw rijbewijs moet voldoen aan de bij algemene maatregel van bestuur als bedoeld in artikel 123b, derde lid, van de WvW 1994 gestelde voorwaarden.

In die zin moet uit bewijsmiddelen blijken dat de ongeldigverklaring aan de verdachte is medegedeeld en dat hij is geïnformeerd over de verdere stappen om het rijbewijs weer aan te vragen.

Het Openbaar Ministerie informeert een veroordeelde per brief dat het rijbewijs van rechtswege ongeldig is geworden. Als uit de bewijsmiddelen niet blijkt dat de verdachte die brief niet heeft ontvangen, dient vrijspraak te volgen.

In een uitspraak van het gerechtshof Amsterdam, 30 maart 2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:1203 werd door het hof het volgende geoordeeld:

Het rijbewijs van de verdachte heeft op 10 december 2014 van rechtswege zijn geldigheid verloren op grond van artikel 123b van de Wegenverkeersweg 1994. De verdachte stelt hiervan echter op 9 december 2015 niet op de hoogte te zijn geweest en, meer in het bijzonder, dat hij de brief van 18 december 2014 van het parket CVOM hieromtrent, niet heeft ontvangen. Dat dit laatste anders is, blijkt niet uit het dossier en het verhandelde ter terechtzitting; op 30 maart 2015 is vruchteloos geprobeerd de mededeling van 18 december 2014 uit te reiken op het adres van de verdachte en het poststuk is op 8 april 2015 niet-uitgereikt retour gezonden aan de afzender.

Ook overigens is niet gebleken van een omstandigheid op grond waarvan de verdachte wist of redelijkerwijze moest weten dat zijn rijbewijs de geldigheid op grond van artikel 123b van de Wegenverkeerswet 1994 had verloren. De enkele, door de advocaat-generaal gestelde, omstandigheid dat de verdachte zijn rijbewijs niet had teruggekregen en dat ook ten tijde van het tenlastegelegde nog niet in zijn bezit had, maakt dit niet anders.

Ook enkel de tekst onderaan een tenlastelegging dat het rijbewijs later ongeldig wordt na het onherroepelijk worden van de uitspraak van de eerder zaak is niet voldoende!
Dit volgt o.a. uit een uitspraak van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 23 januari 2025, ECLI:NL:GHARL:2025:333. Het hof overweeg hier:

“Verder acht het hof het feit dat op de dagvaarding voor de zitting van 30 januari 2020 die aan verdachte op 16 november 2019 in persoon is uitgereikt staat vermeld: ‘(…) Door het tweede strafpunt wordt uw rijbewijs automatisch ongeldig. U moet uw rijbewijs dan inleveren. Meer informatie: http://www.om.nl/strafpuntalcoholendrugs.’, onvoldoende om de tenlastegelegde (redelijkerwijze) wetenschap van verdachte daaruit af te leiden.
Het enkele feit dat aan verdachte bekend is gemaakt waar hij nadere informatie met betrekking tot de ongeldigverklaring van zijn rijbewijs kan vinden is naar het oordeel van het hof niet voldoende om het bewijs van een vorm van wetenschap bij verdachte over het moeten voldoen aan voorwaarden bij het aanvragen van een nieuw rijbewijs aan te nemen.”

The post Vrijspraak voor rijden met een ogv artikel 123b WVW ongeldig verklaard rijbewijs appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

The post Schending recht op tegenonderzoek bij bloedonderzoek appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

Toch zijn er nog veel verweren te voeren bij een verdenking van lachgas. Vaak wordt ook vervolgd op grond van de Wet vervoer gevaarlijke stoffen. Evenwel vergeet men dan goed onderzoek te doen. In het kader van de verdediging kan dan gekozen worden voor de volgende verweren;

• Er kan niet worden bewezen dat er lachgas, of “in elk geval een gevaarlijke stof” , in de cilinders zat.
• Er is geen onderzoek gedaan naar de inhoud van de cilinders door het NFI
• De verdachte heeft geen verklaring afgelegd over de in het voertuig aangetroffen cilinders
• Er is ook geen onderzoek gedaan naar de fabrikant van de cilinders.
• Enkele ambtshalve herkenning van de cilinders als lachgascilinders door een verbalisant is, zonder enig nader onderzoek en zonder een verklaring van de verdachte dat het lachgas betreft, volgens de verdediging onvoldoende om tot wettig en overtuigend bewijs te komen dat zich in de cilinders lachgas bevond.
• Cilinders kunnen immers zijn gevuld met een andere substantie, eventueel nadat er eerder lachgas in heeft gezeten.
• Bij dit dossier kan hoogstens worden vastgesteld dat de verdachte cilinders in zijn bezit had waarop vermeld stond dat er lachgas in zat. Maar dat is geen strafbaar feit en evenmin het verwijt dat het openbaar ministerie hem maakt
• Daarom dient vrijspraak te volgen.. Geen onderzoek gedaan wat voor stof er in de cilinder zat zodat niet kan worden bewezen dat dit een gevaarlijke stof was.

The post Verweer bij rijden onder invloed van lachgas appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

De Hoge Raad is echt heel streng in art 9 lid 2 WVW zaken. Ik noem maar bijv. het laatste arrest van de Hoge Raad (Hoge Raad d.d. 3 september 2024, ECLI:NL:HR:2024:1110).

Om tot een veroordeling van de tenlastegelegde artikel 9 lid 2 WVW verdenkingen te komen, moet uit de processtukken blijken dat aan de volgende drie voorwaarden is voldaan:

1. 1. Het rijbewijs van cliënt is ongeldig verklaard, het betreffende besluit is bekendgemaakt aan hem en was ten tijde van de incidenten van kracht doordat zeven dagen waren verlopen na die bekendmaking (vgl. artikel 3:40 en 3:41 van de Algemene wet bestuursrecht respectievelijk artikel 124 lid 3 en 132 lid 4 WVW 1994); en
   2. Uit de bewijsvoering moeten blijken dat na de ongeldigverklaring van het rijbewijs aan cliënt geen ander rijbewijs is afgegeven; en
   3. Uit de bewijsvoering moet kunnen worden afgeleid dat cliënt ten tijde van het besturen van het motorrijtuig wist of redelijkerwijs moest weten dat zijn rijbewijs ongeldig was verklaard

Vaak is al aan aan de eerste voorwaarde niet voldaan: onduidelijk is wanneer het besluit tot ongeldigverklaring van het rijbewijs aan mijn cliënt bekend is gemaakt. Daardoor kan bij geen enkel incident worden vastgesteld dat de ongeldigverklaring van het rijbewijs van kracht was doordat er 7 dagen waren verlopen na de bekendmaking.

In zijn arrest van 3 september 2024 overweegt de Hoge Raad omtrent de eerste voorwaarde: “Dat aan dit vereiste is voldaan kan bijvoorbeeld blijken uit een mededeling van het CBR aan de houder van het rijbewijs, waarin het besluit is weergegeven, alsmede een aantekening waaruit blijkt dat, wanneer en hoe verzending van die mededeling aan de houder van het rijbewijs heeft plaatsgevonden. [zelf onderstreept]”.

Recent is de Hoge Raad hier nog dieper op ingegaan. In die uitspraak geeft de Hoge Raad duidelijk aan welke stukken in het dossier moeten zitten om tot een bewezenverklaring te komen (HR 3 juni 2025, ECLI:NL:HR:2025:826):

In deze uitspraak herhaalt de Hoge Raad eerst de relevante overwegingen uit HR:2019:1146 m.b.t. vereisten om tot bewezenverklaring van op art. 9.2 WVW 1994 toegesneden tenlastelegging te komen.

Aan overwegingen HR in HR:2019:1146 (waarin weliswaar niet is uitgesloten dat bewijs dat is voldaan aan daarin als eerste en tweede genoemde vereisten op andere manier kan worden geleverd) ligt gedachte ten grondslag dat het sterk aanbeveling verdient dat in zaken van dit type bij die vereisten genoemde stukken deel uitmaken van processtukken:
(a) mededeling van CBR aan verdachte met besluit tot ongeldigverklaring,
(b) aantekening waaruit blijkt dat, wanneer en hoe verzending van die mededeling daadwerkelijk heeft plaatsgevonden en
(c) gegevens uit rijbewijsregister. OM is ervoor verantwoordelijk dat deze stukken, voordat zaak op tz. wordt behandeld, bij processtukken worden gevoegd (vgl. art. 149.1 Sv), zo nodig door daartoe deze stukken (alsnog) op te vragen bij CBR. In voorkomend geval kan rechter (desnoods door aanhouding van behandeling van zaak) bewerkstelligen dat stukken alsnog bij processtukken worden gevoegd. Daarmee wordt over vereisten op eenvoudige en gestandaardiseerde wijze tijdig duidelijkheid geboden, wat doelmatige behandeling en beoordeling van zaken van dit type ten goede komt. Ook wordt daarmee voorkomen dat strafproces wordt belast met (bewerkelijke) vraag of uit ander samenstel van feiten en omstandigheden kan worden afgeleid dat aan genoemde vereisten is voldaan, wat in dit type zaken met oog op zinvolle aanwending van capaciteit in strafrechtspleging vermeden zou moeten worden. Indien bewijs dat is voldaan aan als eerste en tweede genoemde vereisten toch op andere manier door rechter wordt aangenomen, vergt dat in beginsel in zaken waarin verdachte geen bekennende verklaring heeft afgelegd een nadere motivering waarin wordt uiteengezet hoe uit gebruikte b.m. is afgeleid dat aan vereisten is voldaan.

The post Stukken in dossier bij verdenking overtreding van artikel 9 lid 2 WVW (rijden met ongeldig verklaard rijbewijs) appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.

Voor wat betreft de vraag of er levensgevaar of zwaar lichamelijk letsel te duchten was moet er zich een daadwerkelijke, concrete situatie of concrete situaties hebben voorgedaan waarbij voorzienbaar was dat er levensgevaar of gevaar voor zwaar lichamelijk letsel voor anderen te duchten was. Naar het oordeel van de rechtbank staat vast dat verdachte zeer gevaarlijk rijgedrag heeft vertoond en mag zij van geluk spreken dat er niets ernstigs is gebeurd, hetgeen verdachte zelf ook heeft bevestigd. Maar uit het dossier blijkt onvoldoende concreet dat er door de gedragingen van verdachte en de feiten en omstandigheden die hiermee gepaard gingen, situaties zijn ontstaan waardoor er daadwerkelijk levensgevaar of gevaar voor zwaar lichamelijk letsel voor anderen te duchten was. Zo wordt weliswaar gesproken over het oversteken van een kruispunt met meerdere rijstroken en dat het verkeersbeeld erg druk was, maar hieruit volgt niet dat er bijvoorbeeld bijna een aanrijding of iets dergelijks heeft plaatsgevonden. Ook blijkt bijvoorbeeld niet dat in de woonwijk waar verdachte veel te hard reed op dat moment andere weggebruikers of verkeersdeelnemers aanwezig waren die door de acties van verdachte gevaar liepen. De rechtbank zal verdachte dan ook vrijspreken van het primair ten laste gelegde (rb Zeeland West-Brabant, 16 februari 2024, ECLI:NL:RBZWB:2024:935).

Ook het gerechtshof Den Haag, 17 juni 2021, ECLI:NL:GHDHA:2021:1117, geeft aan dat niet te snel tot een bewezenverklaring van artikel 5a WVW kan worden gekomen. Vastgesteld werd dat verdachte:

– onnodig langzaam reed,
– zijn auto onverwacht stilzette,
– meermalen een doorgetrokken streep te overschreed
– en tijdens het rijden een telefoon vasthield
– en ook nog eens onder invloed van lachgas was

Toch vond het gerechtshof dit te weinig voor een bewezenverklaring van artikel 5a WVW. Het gerechtshof overwoog het volgende:
“De vraag die vervolgens moet worden beantwoord is welk strafbaar feit bovengenoemde verkeersgedragingen van de verdachte opleveren. Het hof neemt bij dit oordeel in aanmerking de Memorie van Toelichting behorende bij artikel 5a WVW, waarin staat vermeld dat dit artikel is “bedoeld voor een beperkt aantal zaken, zaken waarin sprake is van zeer ernstige verkeersdelicten. Voor de overige zaken kan worden teruggevallen op het aangescherpte artikel 5 WVW.”1. Naar het oordeel van het hof is de combinatie van de gedragingen van de verdachte wel degelijk gevaarzettend geweest, maar kan op basis van het dossier en het verhandelde ter zitting niet wettig en overtuigend worden vastgesteld dat deze in dit geval zodanig is geweest dat daardoor levensgevaar of gevaar voor zwaar lichamelijk letsel voor (een) ander(en) was te duchten. Gelet hierop spreekt het hof de verdachte vrij van het onder 1 primair tenlastegelegde (artikel 5a WVW) en komt het tot een bewezenverklaring van het onder1artikel 5 WVW ipv 5a.

The post Alleen verkeersgevaarlijk rijgedrag is onvoldoende voor artikel 5a WVW appeared first on Advocaat Verkeersstrafrecht.